Wilczy umysł

 Jak myślicie, ile czasu potrzeba małemu wilczakowi, na dostanie się do pozornie niedostępnego miejsca, kradzież naszej rzeczy albo zniszczenie czegoś? 

Mały wilczak to stworzenie bardzo pomysłowe, uparte i zdeterminowane, a przedewszystkim myślące bardzo samodzielnie. Jak już sobie coś ubzdura w tej swojej burej łepetynie, to tak długo i uparcie będzie dążyć do celu, aż go osiągnie. Z jednej strony ma to plusy, ale niestety są i minusy, bo szczeniak, nie zawsze wymyśli sobie coś co się nam podoba, a czasem wystarczy 30 sekund nieuwagi. Oczywiście, nie twierdze, że psa nie można na chwile spuścić z oczu, jakie mielibyśmy życie za rok czy dwa, gdyby zamiast uczyć i wyznaczać granice cały czas chodzilibyśmy za psem i go pilnowali. Należy jednak pamiętać, że prędzej czy później zdarzy się coś na co byśmy nigdy nie wpadli... Jedyne co w takiej sytuacji możemy zrobić to być bardziej upartymi niż nasz diabełek, 

a i jeszcze nasłuchiwać...  

Bo cisza to bardzo zły omen.

 

Wilczaki to naprawdę cwane i mądre bestie. Już mała szara niepozorna kuleczka potrafi zaskoczyć nas swoim sprytem 

i choćbyście nie wiem jak byli przygotowani to i tak prędzej czy później się zdziwicie.

.

Oti zdobył moje uznanie w tej kwesti po tygodniu pobytu u nas w domu. Muszę mu przyznać, że zrobił na mnie bardzo pozytywne wrażenie i wtedy właśnie dotarlo do mnie z jak cholernie mądrym zwierzęciem mam do czynienia. Warto zaznaczyć, że Oti miał wtedy dokładnie 2 miesiące i 5 dni.

Tosiek miał i dalej ma bardzo płodną głowę. Czasem obserwowałam go i  płakałam ze śmiechu, zachwycając się jego pomysłowością , a czasem miałam szczerą ochotę go ukrzyżować, związać, a wręcz wysłać w paczce z powrotem do hodowli.

Muszę przyznać jednak, że jeśli się odrobinę postaramy to bez większych problemów bystrość wilczego umyslu możemy wykorzystać podczas nauki. Wilczak, bardzo szybko kojarzy za co dostaje nagrodę, a co za tym idzie w parze, bardzo szybko przyswaja komendy (trochę gorzej jest dezaprobatą, ponieważ mimo tego, że doskonale będzie sobie zdawał sprawę z tego, że czegoś nie wolno, to i tak będzie próbował to zrobić i sprawdzić czy 'nie' na pewno znaczy nie).

No i oczywiście trzeba znaleźć nagrodę, która będzie dla naszego wilczydła wystarczająco atrakcyjna. My mieliśmy to szczęście, że Szary Potwór jest bardzo, ale to bardzo żarty, co ułatwiło nam życie w dużym stopniu, chociaż...

Moje maleństwo wolało swój spryt i inteligencję wykorzystywać w mniej korzystny dla mnie sposób. Jednym z życiowych celów Otiego stały się kradzieże... skarpetek.

Jakkolwiek komicznie by to nie brzmiało, Młody stał się istnym skarpetkowym terminatorem.

Jak wszystko u naszego buraska, ta przygoda zaczeła się bardzo niewinnie. Pierwszą ofiarę znalazł po tym jak spadła z suszarki. Pomimo mojej szybkiej reakcji, stanowczego 'nie wolno' i zastąpienia skarpetki ukochanym do tej pory sznurkiem, było już za późno...

Kolejne ofiary ginęły w zastraszającym tempie, co gorsza okazało się, że u Młodego wykształcił się jakiś radar, detektor, dzięki któremu bez problemu i bezbłędnie namierzał wszystkie skarpetki znajdujące się w domu, zarówno te czyste, prosto z prania, brudne, jak również świeżo przywiezione ze sklepu...
Możecie się śmiać, ale ja w pewnym momencie byłam już bliska płaczu, ponieważ tą manię udało nam się opanować dopiero w wieku pół roku.

 Z mojego doświadczenia powiem, że grzeczny wilczak, to śpiący wilczak.